Οικονομική, κοινωνική, πολιτική, μα και ηθική, η κρίση που βιώνουμε. Κρίση γενική, που αφορά και την Παιδεία και συνακόλουθα τον άνθρωπο. Αμείλικτος ο αειθαλής δημιουργός Κώστας Τσόκλης: Ενα πράγμα που έχω πολλές φορές πει και δεν έχουν κατανοήσει οι ενδιαφερόμενοι είναι ότι αυτό που έχει καταστραφεί είναι ο άνθρωπος Ελληνας. Το θέμα για την Ελλάδα είναι πολιτισμικό, δεν είναι οικονομικό. Οι άνθρωποι είναι χαλασμένοι. Και χαλασμένοι άνθρωποι χαλασμένα πράγματα θα κάνουν. Ας λυπηθούμε τις εξαιρέσεις... .

Θα επικεντρωθούμε, λοιπόν, στο κραυγαλέο έλλειμμα Παιδείας, μιας και από μόνη της αποτελεί παράγοντα εκ των ων ουκ άνευ , για οριστική θεραπεία τούτης της δυσπλασίας. Ευθύνεται, κυρίως, η πολιτεία, για τούτο το έλλειμμα κατάντημα Παιδείας, αφού Παιδεία, οικονομία, ασφάλεια είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι Δημοκρατίας. Μείζων δε τούτων η Παιδεία και προϋπόθεση όλων. Πυρακτωμένος μονόδρομος για πολιτεία εκπαίδευση η επαγρύπνηση και μέριμνα, ώστε: Να δημιουργούν πολίτες κριτικούς, σκεπτόμενους, υπεύθυνους, ενεργούς κοινωνικά. Να ανοίγουν δρόμους, ορίζοντες, σε ψυχή και μυαλό. Να σπουν δεσμά δουλείας. Να αποφυλακίζουν εξαρτήσεις, σύνδρομα, φόβους. Να αναζητούν το υπερβατικό, το άπιαστο, το ανύπαρκτο. Να οιακίζουν εμφαντικά στον άνθρωπο την ανθρωπιστική Παιδεία. Να περσεύουν στη σκευή τους: αυστηρότητα, πειθαρχία, τάξη, έλεγχος, επιμόρφωση, αξιολόγηση (έννοιες που δεν αγγίζουν όρια συστημικού αυταρχισμού και χειραγώγησης), εργατικότητα, δημιουργικότητα, συνδημιουργικότητα και αλογάριαστες άλλες τιμαλφείς αξίες πανανθρώπινες, διαχρονικές.

Πόσο, αλήθεια, εγγίζουν τους παραπάνω στόχους κλειδιά για το δικαίωμα στο όνειρο, τον παράδεισο Ρητορική ή μη η ερώτηση, διεκδικεί αποκαρδιωτική μελανή απάντηση. Οχι μικρότερη η ευθύνη του πνευματικού κόσμου. Κάποτε τούτος ο κόσμος απαύγαζε στον λογοτεχνικό, επιστημονικό, κοινωνικό, εθνικό ανθόκηπο. Υπήρξαν δάσκαλοι, παλιά ροδωνιές αμάραντες, εκατόφυλλες για να μοιραίνουν άνοιξη μες στου χειμώνα τες κατεβασιές, να πλέκουν πεφταστέρια σε κορφές κυπαρισσιών. Δάσκαλοι πόρρω απέχοντες απ' τη σημερινή φοβισμένη διανόηση, τον πνευματικό κόσμο του δήθεν , των πανηγυριών, των τελετών, των δεξιώσεων, της αφασίας, της σπουδαρχίας της αιδήμονος, ενοχικής σιωπής.

Δάσκαλοι που βίωναν αξιωματικές αρχές, αυτονόητα που θέλουν τον δάσκαλο να διδάσκει, να διαπαιδαγωγεί, ν' αποτελεί πρότυπο, που πίστευαν στην ύπαρξη κακών δασκάλων κι όχι κακών μαθητών. Δάσκαλοι με ζείδωρες συνταγές μαγιάς σκέψης (αμφισβήτηση, αμφιβολία, υποψία, ανησυχία κ.λπ.) σε πρώτη ζήτηση. Σήμερα φωτεινές εξαιρέσεις, που επαληθεύουν τον κανόνα, καθιστούν το χάσμα από τη σύγκριση ερεβώδες. Απ' τις κοιλάδες της αιωνιότητας το νάμα του εμπνευσμένου παιδαγωγού Μίλτου Κουντουρά, ζωογόνα βροχή στην αυχμηρή έρημό μας: (...) μαθητής μου εμένα δεν είναι κείνος που αγαπά την ήρεμη κι ακίνδυνη ζωή, τη στρωμένη με λουλούδια, αλλά εκείνος που μέσα του έχει ξυπνήσει η ανησυχία.

Μαθητής μου δεν είναι κείνος που θα μ' αγαπήσει με μια θηλυκιά και μαλακή άγονη αγάπη, αλλά εκείνος που ακολουθώντας τις αρχές της επικίνδυνης πάλης θα με φτάσει και θα με ξεπεράσει, αρνούμενος ίσως στο τέλος εμένα . Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη για συγκρίσεις, ομοιότητες, όσα ψιμύθια κι αν χρειαστούν... Δεν είναι άμοιρη ευθύνης η κοινωνία,οι κηδεμόνες, οι γονείς... Οι γονείς που δεν εκπαιδευτήκαμε ποτέ, από την Πολιτεία, να γίνουμε γονείς, που δεν αποκτήσαμε ποτέ συνείδηση του αυτονόητου καθήκοντος μας, να συμμετέχουμε, δηλαδή, στην εκπαίδευση, ν' αποτελούμε ζωτικό και αναπόσπαστο μέλος της. Επισκεπτόμαστε το σχολείο όταν θέλουμε να εκφράσουμε παράπονα για τον κανακάρη μας, για να δικαιολογήσουμε αδικαιολόγητες απουσίες κ.λπ.

Σ' αυτά εξαντλείται η συμμετοχή μας, ενώ άλλες χώρες όπως η Φιλανδία, μ' ένα απ' τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα διαθέτουν ακόμα και θρανία στις αίθουσες διδασκαλίας όλων των βαθμίδων γι' αυτούς που ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν, να συμμετάσχουν, να ελέγξουν ! Αυτό σημαίνει πραγματική, ουσιαστική στροφή του σχολείου στην κοινωνία, με ό,τι τούτο συνεπάγεται... Επίκαιρος, όσο ποτέ, ο διαχρονικός κορυφαίος διδάσκαλος του Γένους και πρωτεργάτης του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, Αδαμάντιος Κοραής, σηματοδοτεί: Τρόπον μεταβολής της Ελλάδος από την κατάστασιν εις την οποίαν ευρίσκεται την σήμερον ούτ' εστοχάσθην ποτέ ούτε στοχάζομαι δυνατόν άλλον, παρά την Παιδείαν ... Κάποτε τούτος ο κόσμος απαύγαζε στον λογοτεχνικό, επιστημονικό, κοινωνικό, εθνικό ανθόκηπο 

Πηγή: 6 ΗΜΕΡΕΣ